Werkcorporatie André Troost

< TERUG

De WerkCorporatie bemiddelt inwoners die minder makkelijk op eigen kracht een baan vinden. En dat lukt, dankzij ruim 350 Buitengewone Werkgevers. André Troost (27) uit Tollebeek vertelt over zijn nieuwe kans bij varkenshouder Van Vilsteren uit Kraggenburg, die hij via de WerkCorporatie met beide handen aangreep.

Hoe kwam je bij de WerkCorporatie terecht?
‘Ik heb een hersenbeschadiging opgelopen bij mijn geboorte. Daardoor werkt één hersenhelft minder goed en moest ik speciaal onderwijs volgen. Toen ik daarna zelf werk probeerde te vinden, lukte dat niet. De WerkCorporatie heeft me daarbij geholpen.’

En dat lukte?
‘Ja, ik heb via de WerkCorporatie eerst zeven jaar bij een hovenier gewerkt, maar dat hield ik niet meer vol. Toen heb ik drie jaar bij een loodgietersbedrijf gewerkt en daarna bij een loonwerkersbedrijf dat door het hele land ging. Hier heb ik uiteindelijk een burn-out gekregen. Ik zat daardoor een halfjaar thuis.’

Hoe pakte je daarna de draad weer op?
‘De WerkCorporatie kwam vorig jaar september met een baan die ze bij me vonden passen: bij een varkenshouder. Dat leek me wel leuk, mijn oom had vroeger ook altijd slachtvarkens. Daar had ik als kind heel veel plezier mee. Dus ik wilde het wel weer proberen.’

Was het meteen raak?
‘Ja, ik vond het meteen heel leuk. Door de varkens, door het bedrijf en door het werk. Het ging vanaf de eerste dag heel goed allemaal.’

Wat houdt je werk precies in?
‘Ik doe eigenlijk alles wat er in dat bedrijf moet gebeuren en werk drie dagen in de week. Er zijn rond de 4.000 varkens. Dat zijn slachtvarkens en zeugen met biggen. De slachtvarkens moet ik castreren, oormerken en behandelen tegen ziektes. De zeugen insemineer ik en zolang ze in de kraamstal zijn om biggen te krijgen of als de biggen net zijn geboren, voer ik die met de hand. Alle andere varkens worden automatisch gevoerd.’

En wat maakt het werk voor jou zo leuk?
‘Ik vind het werken met de dieren heel leuk. Vooral het insemineren. Als ik dan daarna die biggen geboren zie worden, dat vind ik mooi. Ja, ze gaan ook naar de slacht uiteindelijk. Maar daar heb ik geen moeite mee. Ik weet dat er heel goed voor ze is gezorgd. En het is fijn dat ik de ruimte krijg daar. Als mijn hoofd vol zit, dan kan ik even een rondje gaan lopen of een biggetje knuffelen. Dat zorgt ervoor dat ik het werk kan volhouden.’

Tekst: Debora Boomsma ~ Foto: Evelien Sikkema